In 2020 maakte ik kennis met Pauline Gransier en haar moeder. Dit werd een memorabel interview en de start van een mooi contact. Ik sprak met haar over de onzekerheid die ze voelde over parttime werken met een Wajong uitkering. Niet zozeer onzeker over werken, maar over het verrekenen van haar inkomsten met de uitkering. En de impact van fouten die in de proces gebeuren, die doorwerken naar haar toeslagen en andere regelingen. En de moeite om iemand te vinden in een groot systeem die het voor haar ging oplossen.
Liever werken, maar stoppen door gedoe uitkering
Veel respondenten die we in dit onderzoek hebben gesproken werken graag. Werk betekent ook voor hen veel meer dan alleen inkomen. Maar voor één op de drie werkende respondenten zorgt de financiële stress en onzekerheid rond de inkomstenverrekening ervoor dat zij niet meer uren zouden willen gaan werken of niet meer opnieuw willen werken als hun huidige baan stopt. Dit onderzoek laat zien dat (de uitvoering van) de wet voor hen averechts werkt: de gevolgen van de inkomstenverrekening werken bestaansonzekerheid in de hand en ontmoedigen daardoor arbeidsparticipatie.
We zien in dit onderzoek ook dat er op een aantal vlakken doelverschuiving optreedt. Dit betekent dat in de uitvoering van het sociaal beleid de oorspronkelijke doelen van de wet/ interventie uit het zicht zijn geraakt.
Niet alleen rapporteren maar ook oplossingen bieden
In dit project leverden we naast de uitgebreide rapportage ook concrete tools op ter verbetering.
Lees hier mijn nieuwsbrieven:
Alle rechten voorbehouden | Sociale Innovatie Studio