Ruim 2,5 miljoen Nederlanders hebben beperkte basisvaardigheden. Op het eerste gezicht lijkt het alsof ze zich wel redden in de maatschappij, maar niets is minder waar. Deze mensen begrijpen brieven van instanties niet, weten niet hoe ze gezond moeten leven of nemen hun medicatie verkeerd in. Het geld dat wordt uitgegeven om deze doelgroep te helpen is goed besteed, al is dat aan de politiek moeilijk uit te leggen. Het duurt namelijk lang, vaak jaren, voordat je zichtbaar verbetering in vaardigheden ziet. 

Meten is weten. Het liefst met zo min mogelijk extra werk. 

De gemeente Utrecht wil graag weten wat hun inspanningen op dit gebied opleveren. En samen met taalaanbieders leren wat een goede balans is tussen registratie-inspanningen en behoefte aan informatie. Ze willen hun hardwerkende vrijwilligers namelijk niet onnodig opzadelen met extra (registratie)werk om hun inspanningen meetbaar te maken. Bovendien is de gemeente bang dat deelnemers afhaken wanneer er teveel gegevens van hen gevraagd worden. 

In samenwerking met gemeenten, taalaanbieders en deelnemers onderzoek ik wat realistisch is om te registreren. Welke gegevens zijn nodig om goede beleidskeuzes te maken en te kunnen evalueren of beleid slaagt. Ik lever hiervoor een inzichtelijke routekaart op. Die levert houvast op voor de onderlinge rollen en gewenste resultaten.